सकाळपासून थोडी अनइझी आहे ती.
अग पण आजच नववा लागला ना ?
हो,पण तुम्ही काही म्हणा.आज सारखी उठबस सुरु आहे.
मानू,पोटात दुखतंय का ?
आई,ती उत्तर का देणार आहे ?
असू दे,मला तिची आणि तिला माझी भाषा कळते.
आई तू चहा प्यायला चल.
मी इथून हलणार नाही,ती दिवसभरल्या सारखी बेचैन आहे.एक काम कर तिला गुळ पाणी घेऊन ये.
तिच्या ओटीपोटावरून हात फिरवत ---अग आजच का मला परत आजी करणार आहेस ? मी आहे हो इथे,काळजी करू नको.
२ तास गेले,३ तास गेले .अहो डॉक्टरना फोन करा.
अग गेल्याच आठवड्यात बघून तपासून गेलेत.
ते मला माहित नाही,तुम्ही फोन करा.
हो करतो ,पण तू वर चल,ती लाजत्ये,आपण सीसीक्यामेरा वरून लक्ष ठेवू.
१५ मिनिट झाली आणि जोरदार हम्मा,एवढ्यात मोलकरीण धावत आली,वाहिनी लवकर या ,पाय बाहेर आलेत.
माझी बहिण,भाची धावत खाली,गाय विताना तिच्या भोवती फेर्या माराव्यात,पृथ्वी प्रदक्षिणेच पुण्य मिळत.
बहिणीच्या फेर्या सुरु,तोंडाने सर्व मंगल मांगल्ये.
५ मिनिटात गो.नी.दांडेकरांच्या भाषेत,बरक्या गर्यातून अठीळ पूटकन बाहेर पडावी तस एक गोड हरणाच्या पिल्लासारखा कौतुक पृथ्वीवर अवतरल,नीट उठता येत नव्हत.सर्व सोपस्कार पुरे करून बहिणीने त्याला उचलून गाईच्या अचूळाशी नेल आणि इवले ओठ लुचलूच करायला लागल.